"नावात काय आहे?"

"नावात काय आहे?"

इथं अपेक्षित म्हणजे, उत्तरापेक्षा प्रतिप्रश्न आहे. "कोणी म्हटलं आहे? "
आता उत्तर मिळेल : - "नावात सर्वकाही आहे। "

जपानी भाषा शिकायला सुरु केली की सर्वांना परत एकदा आपलं बारसं करून घ्यावं लागतं..

आपल्या समृद्ध मराठी भाषेत जी बाराखड़ी आहे (अ आ इ ई उ ऊ ए ऐ ओ औ अं अः !" ) तशी जापानी भाषेत बाराखड़ी फक्त पाचची आहे॥ (आ इ ऊ ऐ ओ ) !!! "अरेरे" वाटलं ना ? जापान मधे असाल तर "आरेरे " !!!

त्यामुले होतं काय, की अमितचा "आमित्तो", विशाल चा "बिशारु" होतो..
आता विशालचा विशालू का नाही झाला ? "बिशारु"??
"व" म्हणता येत नाही. ल ला र अणि र ला ल !!! नुसता र तरी कुठे म्हणता येतो? रु करायचा..
"श्रीकांत चं शिरिकांतो "..
" हृतिक , ऐश्वर्या बच्चन , चक्रवर्ती , पुरुषोत्तम( हो. आपले पु लं देशपांडे! वाचा पूर्वरंग! )
वगैरे नावं घेताना जपान्यांच्या तोंडाला फेसच येइल!
तर सांगायचा मुद्दा हा, की जपानी बाराखडी ही "आ इ उ ऐ ओ" इतकीच आहे..
आपल्या नावाचे पार बारा वाजतात..
इसी बात पे , "जय हो!! मराठी की !!!

" स्वतःची ओळख करून देणे! "
याचं फार महत्त्व आहे जपानात...

तर जपानात मी आहे:- "मायुरु"

इथे नवीन ओळख झाली, की आपलं नाव सांगायचं..
त्यावर "तुमचं नाव "लै रेअर आहे!!" "किंवा
"कांजी( जपानी चित्रलीपीप्रमाणे अक्षरं) कुठली हो?" असं प्रेक्षक म्हणतात..

आपण हसायचं... मग नावाची फोड करून सान्गायाची.. "
हे म्हणजे ही कांजी.. ते म्हणजे ती कांजी..

"मग ते म्हणतात, "आयला असं होय?" "आमच्या इथला " अमूक-अमूक" आहे, त्याची कांजी
"अशी-अशी" आहे..तुझी वेगळी आहे ना जरा.. "

"हो! खूप रेअर आहे!!!"
सगळ्यांनी हसायचं~

इथं कम्पनीत पहिल्या दिवशीच आम्ही सगळे जेवायला गेलो होतो . तिथं माझं इंट्रोडक्षन करून देताना नाव सांगून "माझ्या नावाची कांजी नाही" सांगितल्यावर त्यांनी "आरेरे~~~बिचारा" अशा नजरेनं पाहिलं..

मग मी आपल्या "भारतीय नावांचा एक्का" बाहेर काढत म्हटलं, " भारतीय नावांना "अर्थ" असतो "
माझ्या नावाचा, अर्थ आहे मोर... मयूर म्हणजे मोर!"

प्रेक्षकांकडून "उयाआह. उरायामाशिई~~~" अर्थात "जळलो रे ~~~" वगैरे झालं...

पण तरीही बॉस कडून "तो" प्रश्न आलाच; "मायुरू, तुझं संपूर्ण नाव सांग!"..
मी सांगितलं...
३ तास पिक्चर आहे असं सांगुन इंटर्वल मधेच संपवल्यासारखं, "एवढंच?" असे चेहेरे होते सार्यांचे...
"(चायला..) आम्ही ऐकलं होतं की भारतीयांची नावं खूप मोठी असतात म्हणुन .. तुझं नाव लैच छोटं निघालं... "

यावर मी काय बोलणार? मी आपलं " तुमचा अपेक्षा-भंग केल्याबद्दल माफ करा" म्हटलं आणि जेवण चालू केलं...

आता तुम्हीच सांगा..नावात काय आहे?
किमान जेवताना तरी, "पानात काय आहे?" हे महत्त्वाचं!!! नाही का?

भाग २ :
आज बरेच दिवसांनी परत वाटलं, "नावात काय आहे?"

परवा काय झालं, एका ठिकाणी सही करायची होती.
मी केली तर लगेच "बघू बघू..." आता सही सारखी सही. त्यात "बघू बघू" काय?
बघून परत "एवढीशीच?" ते होतंच..
माझं नाव जेवढं तेवढीच सही करणार ना मी?
आता "गोविंदाची" सही, ही काय "अमिताभ हरिभंसराय बच्चन" एवढी होईल?

आणि कालंच एका कागदावर हानको मारायचा होता. हानको म्हणजे शिक्का!
जपानमधे सहिपेक्षा हानको मारायाची जास्ती पद्धत आहे..
मी माझा हानको काढला. लगेच सारे "बग्घु, बग्घु..."
म्हणजे तुझ्या नावाचा पण हानको निघतो??
"(चायला।) पैसे दिले की कोणाच्याही नावाचा हानको निघतो.."
आता तुम्हीच सांगा, "नावात काय आहे?"

भाग ३:

ग्लोबलाइजेशनमुळे किती फरक झालाय याची तुम्हाला कल्पना आहे?
पूर्वी आपण "मिल्या", "पक्या ", "सच्या" होतो.
एकदम ग्लोबलाइजेशन झालं आणि अचानक सगळे मूलं एकदम "गाईज" आणि
सगल्या मुली एकदम नाही... त्या गर्ल्सच राहिल्या...
मग काही इनोदी लोकांनी "गाईज एंड म्हैशिज" असा नवा वाक्प्रचार काढला..

आम्ही मूलं मात्र मधेच कधी "मेट" झालो... मग "पाल" झालो॥
पाल म्हणजे मराठी नव्हे इंग्रजी...
थोड्या दिवसांपूर्वी एक मित्राचा मेसेज आला, "हाउ आर यू डूड??"
हा मित्र नुकताच कोलेजमधे जाऊ लागलाय.. तिथंच शिकला असणार...

"त्यामुले आता नाव वगैरे सगळे इतिहासजमा झालं.." असं मला वाटू लागलंय..
आता फ़क्त "डूड"..

हे अचानक आठवायचं कारण म्हणजे परवा एका मैत्रिणीच्या स्क्रैपबुक मधे कोणीतरी तिला
"हे डूड, हाउ आर यू?" असा मेसेज टाकला होता...

आता तुम्हीच सांगा, याला काय म्हाणायचं?
"नावात काही आहे का नाही? "