स्वप्नी आले काही...

लहान-लहान म्हणून तीची कधी गंमत करावीशी वाटते, तर कधी एऽक रट्टा द्यावासा वाटतो आणि बर्‍याचदा दिलाही जातो. आईने रट्टा दिला, की "आईने वाऽऽ केलंऽऽऽऽ". "आईने वाऽऽ केलंऽऽऽऽ" करत बाबांकडे जावं. बाबांनी रट्टा दिला की आई आहेच जवळ घ्यायला. कधीकधी नुसतं ओरडलेलंही पुरतं, लगेच भोकाड पसरावं.  क्षणात हसावं, क्षणात रडावं. पण रडल्यावर बर्‍याचदा पुढच्या पाच मिनिटात सगळं विसरून परत जवळ यायला बाई तयार.

हल्ली मोबाईलमधले कॅमेरे इतके सुटसुटीत झाले आहेत, त्यामुळे मोबाईलमधे तिचे फोटो/ व्हिडीओज शेकडोंच्या संख्येने आहेत. हॉस्पिटलमधला अगदी पहिला फोटोसुद्धा  आहे. कधी तिच्या आज्जीआजोबांनी तिचे जुने फोटो पाठवले की वाटतं, "बापरे, किती मोठी झाली!" पण खरं सांगायचं तारा फार फरक पडला नाहीये असंच वाटतं. अजून तशीच आहे - चिडकी..

थोडंथोडं वय वाढेल तसं रांगणं, बोलणं, चालणं सुरु झालं..  गाण्यांमधून, पुस्तकामधे चित्रे दाखवून नवे नवे शब्द शिकावे. त्याचे उच्चार करतानाची मजाही आहे. हल्लीच्या बहुतेक मुलांप्रमाणे मोबाईलचं आकर्षणही योग्य वयात सुरु झालंय.

वॅक्सिनेशनसाठी डॉक्टरांकडे जातानाची गंमत वेगळीच. पहिलं इन्जेक्शन दिलं होतं, त्या संध्याकाळी घरी आल्यावर, झोपेपर्यंत एक गूढ शांतता पाळली गेली होती; म्हणजे अगदी विश्वासघात झाल्याची भावना. #Backstabbing!

घरच्या टीव्हीवर आता दोनच चॅनल्स. बेबी टीव्ही आणि झी-मराठी. नाहीतर मग 'फाऊन्टनची" गाणी. किलबिल किलबिल, चिमणा चिमणीचं लगीन, माकडाचं दुकान, इवली चांदणी, एक होता बेडूक अशी सगळी गाणी. स्वप्नांमधेही मग हे सगळे आले नाहीत तरच नवल. मग अचानक रात्री ओरडावं, "छुटकी.. छुटकी.. ",  "उस्ताद उस्ताद, कचाव कचाव". "भीम.. "

आता रात्री झोपताना गोष्ट हवी. त्यात छूटकी, उंदीरमामा हवेच. आणि सगळे मिळून पेपा पिग, जॉर्ज, डायनासोर, ममी पिग, डॅडीपिग वगैरेंना भेटून सगळ्यांनी जेवण केलं की मग सगळे एकत्र जोजो करणार, आणि मगच बाई झोपणार.  
 

Youtubeवर कधी एखादं गाणं पहावं म्हटलं, तर हिस्टरी मधे सगळी फाऊन्टनचीच गाणी. मग बाईंना "ते बघ तिकडे काय!" असं म्हणून पटकन आपल्याला आवडेल ते गाणं सुरू करावं. असं करता करता एकदम "गेरुआ लाव" अशी ऑर्डर ऐकून "आँ???????" होतं.  मग ते "गेरुआ" सुरु केलं की बाईंचंही जमेल तितपत नाच आणि   गुणगुणणं सुरु! Netflixवर होम अलोन, किंवा इतर क्रिसमसवाले पिक्चर पहाताना डोळ्यात येणारी चमक, "मेरी किश्मश!!१" म्हणून जोरात ओरडणं ऐकून वाटतं की अजून लहानच आहे. सगळी मजा, गंमत आवडते, बाकी काही कळत नाही.

आज मात्र गंमत झाली. Netflixवर पाहिलेला Snowman नावाचा २०-२५ मिनिटांचा अ‍ॅनिमेटेड पिक्चर पाहिला आणि लगेच ऑर्डर आली "अजून एकदा लावू?" अजून एकदा बघून, जेवण करून आता जोजो करायची वेळ झाली तर परत "Snowman लावू?". फारच दंगा घातल्यावर फार रात्र झाल्यामुळे आता रट्टा नको असे म्हणत   "शेवटचा"  म्हणून Snowman लावला. पिक्चर संपता संपता बाईंच्या डोळ्यात अगदी पाणी!!! आईला चिकटून "श्नोमॅन श्नोमॅन..." करत जोरजोरात रडणं सुरू. त्या पिक्चरमधे त्या छोट्या मुलाला भेटलेला Snowman, रात्री त्याच्याशी खेळतो, त्याला आपल्या राज्यात घेऊन जातो आणि मग त्याला त्याच्या त्याच्या घरी नेऊन सोडतो. ह्या शेवटामुळेच अगदी रडू फुटत होतं.  आम्ही दोघे एकमेकांकडे बघतोय...

श्नोमॅन   https://www.youtube.com/watch?v=3dYQNAl48E0

नव्या दिशांचा माग दिसे, प्रकाश भवताली..
पंखांमध्ये बळ आले, घेउ द्या भलाली 

उदीत नारायण

'सवय' हा जो काही प्रकार असतो, त्याच्यापुढे काहीही बोलता येत नाही. सवयीचा लाम असणं चांगलं समजलं जात नाहीच, पण ती सोडणं किती अवघड असतं हे ज्याचं जळतं त्यालाच...

'तो' खरं सांगायचं तर शास्त्रीय कळपात वगैरे जाऊ पहात नाही. "त्यानं जाऊही नये!" असं आमचे मा. भाऊसाहेब (कानाला हात) म्हणतात. त्यांच्याच शब्दात सांगायचं झालं तर, "अरेऽ! त्याला आणि सोनू निगमला शेजारी शेजारी उभं करून गाणं म्हणायला सांगा! सोनू निगमचं कसं आहे, की त्याला कसलंही गाणं द्या, जमतं. आता, अगदी शंकर महादेवनपुढं उभं केलं तर मग अवघड होईल कदाचित. पण आहे. तयारी आहे!" भाऊसाहेब विषय सोडून सोनू निगमवर जातात.

'त्याला' क्रिटीसाईज करण्याच्या अशा शेकडो वेळा आठवतात. पण रूमवर टाईमपास करत बसलं असताना समजा कधी भाऊसाहेबांना "गाणं लाव रे" म्हणावं तर भाऊसाहेब त्याचंच (आणि तेच!) गाणं लावणार, "चाहे तुम कुछ ना कहोऽ!" मग प्रेक्षकांकडं बघणार. प्रेक्षकांमधले मी आणि बज्याशेठ एकमेकांकडं बघून हसतोय, तोवर बरमुडा आणि बनियनमधले भाऊसाहेब आपणच हसून, उभे राहतात. आम्ही "भाऊसाहेब स्टॅच्यूऽ!" केल्यासारखं आपणहून भाऊसाहेब स्टॅच्यू! डोळे मिटून 'जतिन ललितच्या' संगीताला दाद देत गिरकी घेतात आणि योग्य वेळी स्वतःच गाणं सुरू करतात, "पहला नशाऽ पहला खुमाऽऽऽऽऽर!" "व्वा!" म्हणत परत गादीवर...

काही काही गोष्टी आपण इतक्यांदा करतो, की मग त्या मोजायचं सोडून द्यावंसं वाटतं. उदाहरणार्थ सकाळी लवकर उठून पळायला जाणे, नॉनव्हेज कमी खाणे, विशिष्ट साईटवर अ‍ॅडिक्ट झाल्यासारखा टीपी न करणे वगैरे. मोजायच्या सोडून दिलेल्या अशा हजारो गोष्टी आहेत, पण 'उदीत नारायणाची' आम्ही इतकी चेष्टा केलीये, की ती मोजणं केव्हाच सोडून दिलं आहे. मी काही 'मनोरंजनाचे व्रत' वगैरे घेतले नसल्याने ह्या नारायणाचे वय, उंची, लहानपणी त्याला काय म्हणत, मोठेपणी त्याने गुपचुप द्वितीय लग्न केले की नाही वगैरे त्याच्या बाललीला मला ठाऊक नाहीत. आपल्या मनिषाचा तो गाववाला आहे, साधा माणूस आहे, आणि गळा गातेला आहे एवढंच ऐकून माहिती आहे.

पण बाकी कसाही असो, त्याच्या आवाजाबद्दल बोलायचं, तर "पापा कहते थे बडा नाम करेगा" पासून लेकाचा जो गातोय, त्याला तोड नाही. झालीस बहु, होशील सासू पण ह्यासम हाच. 'बदल ही एकमेव कायम असलेली गोष्ट आहे' वगैरे गटार गोष्टी ज्यांना नकोशा होतात, त्यांना ह्यामागचा दर्द समजेल. लहानपणापासून आमच्या कानांवर जी गाणी आदळली, ती ह्याचीच! माझंही आवडतेष्ट गाणं कोणतं असेल, तर ते म्हणजे स्लो मोशनमधलं 'पहला नशा'! कितीही वेळा ऐकलं तरी बोर न होणारं हे गाणं विशिष्ट ठिकाणी इतक्या उंचीवर पोहोचतं ...

माणूस जल्माला येतो. लहानाचा मोठा होऊ लागतो. क्रिकेट/भांडीकुंडी खेळू लागतो. दूरदर्शन पाहू लागतो. चित्रपट पाहू लागतो आणि नारायणगाणी ऐकू लागतो. ऐंशीच्या दशकात जन्मलेल्या माणसांसाठी काही प्रमाणात असंच झालं असावं. पंजाबी जेवणाची आपल्याकडे सुरुवात झाली, तशी हॉटेलात १००-१०० प्रकारच्या पंजाबी भाज्या मिळू लागल्या. पण साधारण हॉटेलात तरी, नीट बघितलं तर ग्रेव्ही तीच, भाज्या जरा इकडच्या तिकडे. नारायणाच्या गळ्याचं तरी त्या ग्रेव्ह्यांपेक्षा काय वेगळं आहे? सोबतीला भाज्यांच्या जागी शब्द. भाज्या कच्च्याबिच्च्या असतील, नाहीतर शिळ्याबिळ्या असतील. ग्रेव्ही बरी असेल तर कसलीही भाजी गुमान रोटी किंवा नानबरोबर खाऊन टाकावी! मग हॉटेल देशात असो, स्वित्झर्लंडला असो किंवा आणखी कुणीकडे. वाढपी शाहरूख, सलमान असो वा आमिर, नारायण ग्रेव्ही असली की गाणं हिट्ट!

"""  चुडी बजी है कहीं दूर छन छन छन छन ...
कंगना बजा है कहीं दूर खन खन खन खन...
ये तेरा कजरा, ये तेरा गजरा...
लूटादू आज इसपे तन मन धन... "

'गुंडा'बद्दल म्हटलं जातं, "तो इतका वाईट आहे, की तो लय भारी आहे!" उदीत नारायणचं मात्र असं नाही. आपल्या मर्यादा त्याला माहित आहेत का नाहीत हे त्यालाच माहित. त्यातून इंटरनेटच्या जमान्यात काहीही लपून राहत नाही. त्यामुळं साहेबांच्या "सर सर सर सर सर!" बद्दल सोनू निगमने सांगितलेले किस्से आणि त्यानं केलेल्या मिमिक्र्या पहाणीय! पण बाकी काहीही असो, दिलेलं गाणं हसतमुखाने आणि गोड गळ्याने (नाकाने नव्हे!) म्हणून टाकायचं एवढंच काम वीसेक वर्षं ह्यानं केलं.. वाढपी आणि स्वैंपाकिणबाईही चांगल्या मिळाल्या तेव्हा तर गाण्याची लज्जत फारच वाढली. पिक्चर भले पडला असेल, गाणी चालायचीच.

परवा सावन.कॉम वर ऑनलाईन गाणी ऐकत होतो. हल्ली पदार्थ ओळखूच येईना झालेत त्यामुळे रॅण्डम गाणी चालू होती. अचानक 'राधा राधा' वाजू लागलं. भट्ट पोरगी आणि तिचे भाऊ नाचत-गात होते. गायक विशेष ओळखू येत नव्हते त्यामुळं दुर्लक्ष सुरु होतं. मधेच ऐकू आलं, "डफलीवाले, डफली बजा... मै नाचू तू नचाऽ!" हे काय म्हणून ऐकू लागलो, आणि पुढचे शब्द ऐकू येताच नकळत चेहेर्‍यावर हसू उमटलं! "राधा तेरी चुनरी, ओ राधा तेरा छल्लाऽ " जोहरांच्या भंगार हॉटेलातली रिमीक्स डीश फालतूच होती बहुतेक, पण एक इन्ग्रीडीयण्ट ओळखीचा वाटला. मी गाणं रिव्हाईंड केलं आणि परत साहेबांची वाट बघत घराकडे चालू लागलो. "डफलीवाले, डफली बजा... मै नाचू तू नचाऽ!" चार वर्षांपूर्वीचा भाऊसाहेब, बज्याशेठ भेटले. गळ्यात गळे टाकून आम्ही रूमकडे चालू लागलो. उदीत नारायण गाऊ लागला, "राधा तेरी चुनरी, ओ राधा तेरा छल्ला, ओ राधा तेरी नटखट नजरीयाऽऽऽ"

थर्डक्लास लिरीक्स असूदेत. येडा बावळट असूदेत. शास्त्रीय वगैरे न येऊदेत. पण गोडच गळ्याने गाणारा उदीत अजून गायलाच हवा. बदल नको वाटतात. मलाही विश्वास बसत नाहीये की हे मी म्हणतोय. पण काय करायचं? सवयच झालीये...


@ साभार विकिपीडिया

बापरे! सहज विकिपीडियावर बघितलं तर... पद्मश्री!

http://en.wikipedia.org/wiki/Udit_Narayan

|| नारायण नारायण ||

जगण्यासाठी मैत्री

जीवनात... (इथे पुलंची माफी मागतो! आपलं कसलं जीवन? आपलं तर फुसकं जगणं! वगैरे मान्य करतो. पण तरीही 'आपला तो बाब्या' ची साथ घेऊन आमच्या जगण्यासाठी आजचा दिवस तेवढा जीवन हा शब्द वापरून घेतो.. )

जीवनातलं मित्रांचं स्थान शब्दातीत आहे. खासकरून शाळाकॉलेजच्या निमित्ताने वसतीगृहामधे राहिलेल्यांच्या बाबतीत तर हे विशेष खरं म्हणता येईल. आईवडिलांच्या मते ज्या गोष्टी आपण करू नये असं त्यांना वाटतं, पण त्या वयात आपल्याला मात्र त्याच कराव्याश्या वाटू लागतात, त्या गोष्टींसाठी मित्रच आपली साथ देतात. पण भर पावसात गाडीवर फिरल्यामुळे जर आजारी पडलो तर डॉक्टरकडेदेखिल हेच घेऊन जातात...

"रोटी", "कपडा", "मकान" आणि "लाईन" हे आपले कॉलेजवयातले जन्मसिद्ध हक्क बनतात. तेव्हा मित्रांबरोबर एकाच खोलीत राहणं होतं. आवडत्या शर्टांची अदलाबदल होते. एकाच डब्यामधे जेवण तर होतंच, पण त्या वयात मैत्रीचा परमोच्च बिंदू जर कोणता असेल, तर तो म्हणजे अगदी सातसात आठाठ मित्रांची एकच लाईन असू शकते, तीही सगळ्यांनी मान्य करून ! " ग्रेट माईण्ड लाईक अलाईक... "

दहावीची परीक्षा झाल्यानंतर (ज्युनिअर का असेना...) कॉलेजात जातोय म्हटल्यावर मला माझ्या मोठ्या बहिणीनं खास सांगितलं होतं. "शाळा-कॉलेजाच्या वेळी जितके चांगले मित्र होतील, तितकेच आयुष्यभर साथ देतील. बाकी नंतर ऑफिसमधे होणारी मैत्री बरेचदा कामापुरतीच होऊन बसते. त्यामुळे जास्तीत जास्त जणांशी मैत्री कर. नेहेमी सर्वांच्या मदतीला उपलब्ध रहा. त्यांच्यापैकीसुद्धा कोण कधी कशी मदत करेल, सांगता येणार नाही.."

"आपण सगळे देवाची लेकरं आहोत. जगात लोकांची काळजी घ्यायला, त्यांच्या मदतीला देव तरी कुठेकुठे जाईल? म्हणूनच देवाने प्रत्येकाला आई दिली" असे आईबद्दलचे गौरवोद्गार सापडतात. देव काय, आणि आई काय? ते कधी कमी पडणार नाहीतच, पण तरीही जिथे अजून थोडीशी गरज लागेल तिथे जे कामी येतात ते मित्र! ताईचे अनुभवाचे बोल कॉलेजकाळातच कामी आले. योग्य वेळी अक्षरशः एका मार्कासाठी खेटर अडल्यानंतर देव आणि आईसुद्धा काही करू शकत नाही. तिथे जे मदत करतात ते खरे मित्र!

९९ साली प्रदर्शित झालेला मॅट्रिक्स चित्रपट खरा मानला, आणि समजा तो बडजात्यांनी काढलाय असं मानलं, तरीही आपल्या जीवनात(पुन्हा जीवन.. ) सारं काही गोडधोड असत नाही. प्रत्येक नात्यामधे चांगलेवाईट क्षण येतात, मैत्रीचं नातं तरी ह्याला अपवाद का असावं? "एखाद्या वेळी कोण कसा वागू शकला असता, आणि तो त्या वेळी तसा न वागता असा कसा वागला?" वगैरे! हे गैरसमज आणि त्यातून तुटलेला संवाद हे मैत्री तुटण्याचं महत्त्वाचं कारण!

आता, हे उदाहरण कुठच्याकुठे आहे, पण मैत्री ह्या संकल्पनेत बसत असल्यामुळे इथं सांगावंसं वाटतंय. हल्लीच लोकसत्तेमधे वाचलं, ओ. पी. नय्यर आणि मोहम्मद रफी हे अगदी चांगले मित्र होते. दोघांनी कित्येक सुंदर गाणी बनवली. त्या काळात आघाडीच्या सर्व संगितकारांबरोबर काम करणारे मोहम्मद रफी, ओपींबद्दल अगदी उघडपणे म्हणत, "तुमसासंगीतकार नही देखा..." पण एकदा ह्याच ओपींच्या एका रेकॉर्डिंगला जायला उशीर झाला म्हणून चिडलेल्या ओपींनी रफींना स्टुडीओमधून घालवून दिलं होतं. गैरसमजांमुळे नासलेल्या मैत्रीला पुन्हा उभारी देण्यासाठी तीन वर्षांनंतर रफी परत एकदा ओपींकडे गेले तेव्हा त्यांचं स्वागतंच झालं, पण एव्हाना वेळ निघून गेली होती. ह्या जोडीला पुन्हा तो सुवर्णकाळ परत आणता आला नाही. आपल्या दोन पैशांच्या आयुष्याच्या बाबतीत ह्यातून आपण शिकण्यासारखं इतकंच की गैरसमजांपेक्षा मैत्री फार मोठी आहे! गैरसमजांना जवळ ठेवण्यापेक्षा मित्रांना आपल्या जवळ ठेवणं शहाणपणाचं आहे.

माणसाच्या व्यक्तिमत्वाला अनेक पैलू असू शकतात. 'ज्याला जितके अधिक मित्र असतील, तितके पैलू अधिक!' व्यक्तिमत्वाचा विकास जरी प्रत्येकाच्या हातीच असला, तरी त्यासाठी पोषक वातावरण निर्माण होण्यासाठी जर मित्र मदत करत असतील तर हे खरं मानायला हरकत नसावी. आणि हे खरं मानायचं असेल, तर आजपर्यंत आपल्या (ह्या दोन पैशांच्या) व्यक्तिमत्वाला, किमान तेवढी तरी किंमत मिळवून देणार्‍या मित्रांचं कधीही विस्मरण होऊ देता येणार नाही...

शेवटी एकच आहे, "मैत्रीसाठी जगणं" वगैरे पातळी गाठणं आपल्याला कधीच शक्य होणार नाही, पण किमान "जगण्यासाठी मैत्रीची गरज" मान्य करणं मात्र नक्कीच शक्य व्हावं... आयुष्य छोटं आणि मैत्री फार मोठी आहे...

निमाचा निमो

हितगुज - मायबोली दिवाळी अंकात पूर्वप्रकाशित - 

निमोचा पिक्चर' पाहिल्यावर मी अगदी ठरवूनच टाकलं की बाबांना सांगायचं, "मला निमो पाहिजे!" म्हणून.

पण बाबांना सांगितल्यावर ते म्हणायला लागले, की "अगंऽ.. निमो तुझ्यासोबत रहायला आलाऽ, तर मग त्याच्या बाबांना चैन पडेल का? रात्र झाली की मग निमो इथे आपल्या घरात रडत बसेल आणि निमोचे बाबा तिकडे समुद्रात. मग???"

"होईल हो सवय त्यालाही" मी म्हटलं तसे बाबा अचानक उठून निघूनच गेले.

शनिवारी बाबाच मला शाळेतून परत घेऊन जायला आले. खरं तर ते खूप हसत होते पण हसत नसल्यासारखं दाखवत होते. तरीही मी ओळखलंच. आम्ही घरात शिरताच त्यांनी माझ्या डोळ्यावर असा हात धरला आणि आंधळी कोशिंबीर करत मला आत नेऊ लागले. "अहो काऽय बाबाऽ?" मी ओरडलेच, पण खोटंखोटं! मागल्या वाढदिवसालाही बाबांनी असंच केलं होतं. काहीतरी छानसं गिफ्ट द्यायचं असलं की बाबा असंच डोळ्यावर हात धरतात आणि आंधळी कोशिंबीर करून थेट गिफ्टपर्यंत नेऊन मग डोळे उघडवतात. 'वाढदिवसाला तर अजून एक महिना आहे. मऽग? की आधीच देणारेत गिफ्ट?' मला काही सुचेना. डोळे किलकिले करून बघायचा प्रयत्न केला, पण काहीच दिसत नव्हतं. त्यामुळं मी तशीच चालत राहिले. मला खरं तर खूप हसू येत होतं, पण मी हसत नसल्यासारखं दाखवत होते. बाबांनी ते ओळखलं तर नसेल ना?

आमची आंधळी कोशिंबीर थांबली ती बाथरूमसमोर. मी गुप्पचुप्प आजूबाजूला पाहून घेतलं, पण प्रेझेंट कुठ्ठेच दिसेना. मला थोडासा रागच येऊ लागला पण मी तसं दाखवलं नाही. मग बाबांनी पुढे होऊन दार उघडलं आणि आत बघते तर काय? 'निमोचं मोठ्ठं चित्र!' निळ्याशार समुद्रात निमोचे बाबा आणि त्यांच्या पंखांमधे छोटास्सा निमो. किती छान दिसत होते दोघे.

"आणि निमा, ह्यावर पाणी पडलं तरी काहीसुद्धा होत नाही, माहितीये?" बाबा सांगायला लागले.

"होऽ, म्हणजे वॉटरपूऽफ ना?" मी म्हटलं, आणि बाबा हसायलाच लागले. मी थोडी चिडलेच आणि आपलं-आपलं निमोकडे बघू लागले. निमोचा तो केशरी रंग मला फार फार आवडतो. मीही निमोसारखीच केशरी केशरी असते आणि त्याच्यासारखेच माझ्या अंगावरही केशरी-पांढरे-काळे असे चट्टेपट्टे असते, तर किती छान झालं असतं असं मला नेऽहेमीच वाटतं. पण मी ते बाबांना सांगितलं नाहीये. कारण मी काहीही म्हटलं तरी ते हसतात.

"बाबाऽ मला निमोचं चित्र खूऽप खूऽप आवडलं". रात्री झोपायला जाताना हे बाबांना सांगून टाकायचं असं मी ठरवलंच होतं. मी असं सांगितल्यावर बाबा परत हसले. "पण बाबाऽ, मला किनईऽ खराखरा निमो हवाय होऽ" मी मनातलं खरंखुरं सांगून टाकलं. पण बाबा चिडलेही नाहीत आणि नेहेमीसारखं "पुढच्या वर्षी बघूया हंऽ" वगैरेही म्हटले नाहीत. म्हणजे जर का मी परत 'टॉमी' किंवा 'मनी' पाळूया असं म्हटलं असतं, तर ते चिडलेच असते हंऽ बहुतेक.

"बरं, उद्या बोलूया हंऽ", म्हणून ते मला थोपटायला लागले. त्यांच्या एकसारख्या थोपटण्यानं मला खूप छान वाटायला लागलं. एकदम गारगाऽर.. मला झोपच लागणार होती, तेवढ्यात मला निमोची हाक ऐकू आली. तो मला खेळायला बोलावत होता. मी चटकन उठले आणि पोहत पोहत त्याच्या मागे निघाले. "फार लांब जाऊ नका". बाबा मला पंख हलवून सांगत होते. मी आणि निमो दोघेही हसलो, आणि त्यांना बायबाय करून निमोच्या घराकडे खेळायला निघालो. मला खूऽप मज्जा वाटत होती.

* * * * *

सकाळी उठल्यावर मी दात घासायला गेले, आणि तिथे अचानक माझा 'निमोच' दिसला. अशी कशी मी!! विसरूनच गेले होते त्याच्याबद्दल. आणि "उद्या बोलूया हंऽ " म्हणून बाबा म्हटले होते, ते!!

'चला!' म्हणून मी उड्या मारतच बाहेर गेले. बाबा पेपर वाचत होते.

"बाबाऽ"

माझ्याकडे पहात "आधीऽ दाऽत घास. तोंड धूऽ" म्हणून बाबा मोठ्यानेच बोलले तशी मी परत बाथरूममधे गेले आणि पटकन दात घासून, तोंड धुऊन बाबांकडे आले.

"बाबाऽ"

"तोंड नीट पुसलं नाहीयेस. आरशात बघ. जा पूस आधी" बाबा म्हणाले तसं मला फार वाईट वाटलं. बाबांना ते कळलं का काय माहित, त्यांनी मला उचलून घेतलं आणि स्वतःच माझ्या तोंडावरून पाण्याचा हात फिरवला आणि नॅपकीननं तोंड पुसलं.

"बरं, निमो आणूया आपण. पण त्याची काळजी कोण घेणार?" बाबा म्हणाले.

"हे बघा बाबा. सोप्पं आहे. ते सगळं मी करीन. मी जेव्हा जेव्हा खाईन तेव्हा तेव्हा त्यालाही खायला देईन. पाणी तर ते आपले आपण पितील ना?" मी म्हटलं.

"बरं, पण त्यांचं शीशुविहार कोण करणार?" असं बाबा म्हटले आणि मला फारच घाण वाटलं. "ईईऽ शीशुविहार मी नै हं करणार बाबा. ते लहान आहेत तोपर्यंत तुम्ही आणि ते मोठे झाले की आपलं आपण करतील. मी फक्त खायला देणार.." मी सांगून टाकलं.

"आणि ते आजारी-बिजारी पडले तर?" बाबांनी मला विचारलं.

"म्हणजे तापबीप ना? सोप्पं आहे. तुमच्याकडूनच कॅप्सूल घेऊन त्यातल्या गोळ्या देईन." मी सांगितलं आणि बाबा परत उगाचच हसायला लागले. मी दुर्लक्षच केलं. "सांगा ना बाबा, कधी आणूया मग निमोला?"

* * * * *

"बाबाऽ, उद्या माझा वाढदिवस आहे ना? मग मला लवकर उठवा हंऽ" मी बाबांना सांगून ठेवलं. ते हो म्हणाले.

सकाळी बाबांनी एक हाक मारताच मी उठले. मला लक्षात होतं, की आज माझा वाढदिवस आहे ते. बाबांनी मला उचलून घेतलं आणि माझी एक पप्पीच घेतली. मी बाबांच्या गळ्यात हात घालून हसत होते. म्हणजे त्यांना ते दिसत नव्हतं, पण मी हसत होते. त्यांनी जे मला उचललं ते थेट बाहेरच्या खोलीत घेऊन गेले. 'आज ब्रश करायला सुट्टी देतील तर काय मज्जा येईल!' मला वाटत होतं.

बाहेरच्या खोलीत येऊन पहाते तर काय!! समोरच्या टेबलावर एक छोटूसा फिशटँक ठेवलेला दिसत होता. आणि आत होता माझा 'निमो'. त्याच्या बरोबर त्याचे दोन काळे-पांढरे पट्टेरी उंचाडे मासे आणि दोन गोल्डफिश मित्रपण होते. फिशटँकमधे रंगीबेरंगी सागरगोटे आणि छोटुले शिंपले दिसत होते. एक काळं बुडबुडे यंत्रही दिसत होतं. बाकीचे सारे इकडेतिकडे फिरत होते, पण माझा निमो मात्र एकसारखा त्या बुडबुडे यंत्राकडे जात होता. मी तिकडे टकटक केलं तसा तो घाबरला आणि दुसरीकडे जाऊन पोहायला लागला. मला खूप मज्जा वाटली.

त्या चट्टेरी-पट्टेरी काळ्यापांढर्‍या माशांमधला एक मोठा गमत्या होता. बाकी सगळे पुढेपुढे जात होते, आणि हा मात्र वेडूसारखा मागेमागे जात होता. मी त्याला ओरडून ओरडून सांगत होते, की अरे वेड्या, असा मागेमागे नाही, पुढेपुढे पोहत जा. पण त्याला कळतच नव्हतं वाटतं. ते गोल्डफिश मात्र छान पोहत होते. बाबा उगाचच हसत होते.

मी त्यांना सगळ्यांना ब्रेडचे तुकडे खायला दिले. गोल्डफिशने लग्गेच खायला सुरु केलं. काळेपांढरे बिच्चारे असं काय करत होते काय माहित? एकदा ते घास थोडासा तोंडात घ्यायचे, मग तो परत बाहेर काढायचे. मग परत तेच... शेवटी मला समजलं की त्यांना छोटे घास करून द्यायला हवेत ते. म्हणून मी छोटेछोटे घास करून टाकले. पण तेही लगेचच येऊन त्या गोल्डफिशनेच खाऊन टाकले. निमो मात्र थोडंसंही खात नव्हता. मी बाबांना विचारलंही. ते म्हणाले, की त्याचं पोट खराब असेल. बाबा काहीतरीच बोलतात. निमोनं काहीच खाल्लेलं नव्हतं, म्हणून अजून थोडंसं खायला देऊन मी तिथून निघाले.

* * * * *

रात्र झाली तशी मी निमोला बायबाय करायला गेले. निमो तिकडेच बुडबुड यंत्राजवळ बसला होता. बाकीचे चौघे इकडे तिकडे करत होते. मी टकटक केले तर परत निमो तिथून धूम पळाला. मला बाबांचं बोलणं आठवलं. 'त्याला एकटं वाटत असेल तर??' मला तर रडूच यायला लागलं. मी धावत धावत बाबांकडं गेले आणि त्यांना सगळं सांगितलं.

बाबा निमोला बघायला आले. त्यांनी सगळ्यांकडं नीऽट बघितलं. हाताच्या बोटांवर काहीतरी मोजल्यासारखं केलं आणि अचानक "अरेच्च्या!" म्हणाले. "काय झालं बाबा?" मी विचारलं. तर बाबा म्हणाले, "मीठ!"

"काय?" मी म्हणाले.

"मीठ गं मीठ! खडामीठ!"

बाबांनी कपाटाचा कप्पा उघडला आणि आतून ते मोठ्ठं मोठ्ठं खडा मीठ काढून माझ्या हातात दिलं. "बघ, मूठ दोन मूठ टाक", मला म्हणाले. "अहो खारट होईल ना पण मग ते!" असं मी बाबांना चिडून म्हणणार एवढ्यात मला आठवलं, की हे जर समुद्रातले मासे असतील तर ह्यांना खारट पाणीच हवं असणार. कारण समुद्राचं पाणी खारट असतं. मी दोन मूठ भरून मीठ टाकलं आणि तिथंच बसून राहिले. मी टाकलेल्या मीठातून छोटुले बुडबुडे तयार होऊन वरवर जात होते. हे खडामीठ तळाशी जाऊन पटलं, तसं ते अगदी समुद्रात बर्फ पडल्यासारखं दिसत होतं. मला खूऽप मज्जा यायला लागली.

बर्फ विरघळू लागला तशी मी तिकडेच पहात बसले. तेवढ्यात माझं लक्ष निमोकडं गेलं. खार्‍या पाण्यात निमोही पोहू लागला होता. बहुतेक निमोला हळूहळू आमच्या फिशटँकची सवय होऊ लागली होती..

मैं पल दो पल का ब्लॉगर हुं…

परवाच एका न्यूज च्यानेलावर चर्चा चालू होती... "पाचसहा वर्षांपूर्वी अचानक ब्लॉगर्सचं पीक आलं होतं. आता कुठे गेले सारे!?", त्यातल्या एकांचं मत पडलं.

मला प्रश्न बरोबरच वाटला. मी स्वतः देखील लय ब्लॉगरगिरी करायचो. आता कुठला ब्लॉग आणि कसचं काय!? साहिर लुधयानवींना मनोमन  नमस्कार करावाच लागला,

मैं पल दो पल का ब्लॉगर  हुं…
पल दो पल मेरी कहानी है …
पल दो पल मेरी हस्ती है…
पल दो पल मेरी ….

… गाणं काही सालं पूर्ण करवेना. जिंकलात साहिर शेट ! म्हणजे परत फिरून वयाकडेच! आपलं वय वाढावं असं कधीच, कोणालाही  वाटत नसतं, पण ते वाढतं खरंच. बहुतेक मग  ब्लॉगचंही वय असावं, आणि तरुणपणीचा उत्साहही.. ब्लॉगचंही वय वाढत असेल, तर ब्लॉगही परिपव्क व्हायला हवा. चायला, पण म्हणजे काय म्हारा ब्लॉग म्हातारा  हो गयेला है की क्या? काय समजावं??

प्रत्येकाची ब्लॉग सुरु करण्यामागची कारणं अनेक, तशीच तो बंद पडण्याचीही अनेक असतील. माझं कारण? काय माहित?! ब्लॉगर्स ब्लॉक वगैरे शहाणपणा ….  नको! ते राहुदेच .....

जूनचा महिना आहे, पहिला पाऊस नुकताच झाला. हुशार्गीरी करत काहींनी फेसबुकाव म्हणून घेतलं, "पळा पळा नाह्यत पावसाळी कवितावाले येतील! "
लेकाच्यांनो!?!? तुम्हीही त्यातलेच एक होतात! विसरलात ???

मी पा. क. ही पाडली नाही आणि बोंबही मारली नाही. ब्लॉगचं बंद होणं म्हणजे हेही आहेच की… बरं, प्रत्येकवेळी शहाणपणाच सुचायला आम्ही काही आयन्स्टायनाचे चुलतेपण नव्हेत!

पण ते  काहीही असो, घेतला वसा टाकायचा नाही वगैरे म्हणत तूर्तास मनात इतकंच आहे, की परत पुर्वीसारखं व्हायचं. पावसाला एकट्याने पडून नदीनाल्यात मिसळू द्यायचं नाहीच! पावसाचे तरंग मनावर उमटले तर मनातच ठेवायचे नाहीत. हा पाऊस वाया घालवायचा नाही. साहिरशेटचा शेवटच खरा करायचा…

मैं हर एक पल का ब्लॉगर  हुं…
हर एक पल मेरी कहानी है …
हर एक पल मेरी हस्ती है…
हर एक पल मेरी जवानी है …  

३२ की बावळट?

परवा त्या मित्राशी बोलत होतो.
तो मित्र असा आहे, की "हापिसात जरा शान्यासारखं वागायचं.. " वगैरे त्याचं म्हणणं..
म्हणजे काय? तर असं....

आता चारपाच तरुण(वय वर्षं एव्हरेज ३०) कोपच्यात एकत्र आले, की काहीतरी फालतू बोलणारच! त्यात लाज वाटायचं काय आहे? फालतू म्हणजे,

कोणती पोरगी भारी आणि कोणती एडी.
कोण सरळमार्गी आणि कोणाची किती लफडी || धृ ||
 वगैरे...

आमच्या ह्या मित्राचे म्हणणे असे, की हापिसात हे शोभून दिसते का??
च्या मायाला म्हटलं. आपण जे करतो आहे, ते आपल्या वयाला शोभतं. नाहीतर उगाच पन्नाशीला आलास, आणि पोरीटोरी  पाहू लागलास, त्यांच्याबद्दल बोलू लागलास, तर हे जग तुला हिरवा म्हातारा म्हणेल. त्यामुळे आत्ताच काय ती  हिरवेगिरी करुन घे. आणि पन्नाशीला आलास, कि काय ते हरी हरी कर.
ज्या त्या वेळी जे ते करावे. काय?

माझ्या मते तरी सध्या मला ३२ म्हटलेलेच मला आवडेल. बावळट म्हटले जाण्यापेक्षा हे बरे !!!
कसें ???  ;-)

उशीर

"उद्या सकाळी या. ५:३० ला बरोब्बर. ओके? ", हसत तो ड्रायव्हरला म्हटला.
ड्रायव्हर प्रयत्नपुर्वक हसला. आणि "ओके साहेब. गुड नाईट!" म्हणून गाडी पार्क करायला निघाला.
"आजचा कार्यक्रम लांबला म्हणून उद्याची वेळ चुकवणं बरोबर नव्हे! ५.३० म्हणजे ५.३०!" त्याने ठरवलं होतं.
तो लिफ्टकडे निघाला. वॉचमन स्टुलवर पेंगत होता. अधुनमधुन चांगला घोरत बिरत होता.
" झोपेच्या वेळी झोपणारच. माणुस तो शेवटी. " त्याच्या मनात आलं.
"कामाच्या वेळी झोपा काढतोय हा!" वगैरे विचार दुरुनसुद्धा मनाला शिवुन गेला नाही. आज तरी.
एकोणचाळिसाव्या मजल्यावर पोहोचायला काही क्षणच लागले असतील. किती क्षण? धुंदीत आज लक्षातच आले नाही. एरव्ही कधी हाच वेळ जाता जात नसे. मग मोबाईलमधे उगाचच मेसेज बघ वगैरे घडे. पण आज तसं नव्हतं. क्षणात घर आलं!
हातात़ला मोठ्ठा बुके सांभाळत त्याने घराचा दरवाजा उघडला. "१००-१०० गुलाबांचा बुके आपण चित्रपटातच बघत असु. सुंदर नट्यांना त्यांच्यामागे फिरणारे, गाणारे-नाचणारे नट देताना बघितलं होतं. सगळं खोटं वाटे.
आज प्रत्यक्ष आपल्याला असा बुके मिळाला!"
कितीही म्हणा, तो हरखुन गेला होता; हरवुन गेला होता.
मिळालेला बुके सोफ्याच्या एका खुर्चीत ठेवुन तो शेजारच्या खुर्चीत बसला.
गुलाबांचा गंध पसरलाच जवळपास.
अचानक खिशातला मोबाईल वाजला.
"अभिनंदन! असेच छान काम करत रहा. तुम्हाला अशाच चांगल्या भुमिका मिळत राहोत! शुभेच्छा! " - मेसेज.
"आभारी आहे!" त्यानं लगेचच उत्तरही पाठवलं आणि मोबाईल ठेवला.
काही तासांपूर्वीच झालेला आजचा "गौरव सोहळा" त्याला परत एकदा आठवला. त्यानं परत मोबाईल हातात घेतला. त्यात अभिनंदनाचे संदेश भरुन पडले होते. हा अजुन एक आला होता..
समारंभातले काही फोटो मोबाईलच्या कॅमेर्‍यातुन त्याने घेतले होते. ते परत बघावेसे वाटले. त्या मोठ्या स्क्रीनवर स्वतःचा फोटो काढुन घेतला होता त्याने. इतक्या वर्षांचं त्याचं स्वप्न आज सत्यात रुपांतरित झालं होतं...
चेहेर्‍यावर समाधानाचं हसु उमटलं.
* * * * * * * * *
"टींग..... टींग..... "
घड्याळाचे बरोब्बर दोन ठोके झाले आणि अचानक त्याला जाग आली.
लक्षात आलं, खुर्चीतच झोप लागली होती. दिवाही चालुच होता आणि त्यामुळेच घड्याळ रात्री वाजलं होतं.
"आधी मेक-अप उतरवायला हवा!" म्हणत त्याने मेक-अप उतरवायला सुरुवात केली. सुट अजुन काढला नव्हता.
"आर्टीस्ट्ससाठी सगळ्यात चांगले आणि सगळ्यात वाईट काय असेल, तर तो 'मेक-अप!' " असं खुद्द मेक-अप करणार्‍या स्टार-सुजाताने सांगितल्यामुळे त्याला लवकरात लवकर त्यापासुन सुटका करुन घ्यावीशी वाटली आणि त्याने सुरुवात केली.
चेहेरा नीट स्वच्छ धुतला. थोडंसं कोमट पाणी चेहेर्‍यावर लागल्यावर परत तजेलदार वाटलं.
मेक-अप उतरला. आणि तो परत येउन सोफ्यावर बसला.
समोरच, मगाशी तो बसला होता ती सोफ्याची एक खुर्ची आणि दुसरीवर तो गुलाबाचा बुके.
खुर्चीमागे लावलेला मोठ्ठा उभा आरसा. घराबाहेर पडताना संपूर्ण माणुस दिसेल अशा उंचीचा. आता बसुनही तो स्वतःला नीट पाहु शकत होता.
त्यानं गुलाबांकडं बघितलं. पुरस्कार घेतानाचा तो क्षण कधी न विसरणारा! तो परत जगुन घ्यावासा वाटला आणि तो उठला. गुलाबाचा बुके हातात घेत तो रुबाबात, थोडासा तिरका उभा राहिला.
आरशाच्या अर्ध्या भागात तो, तर उरलेल्या अर्ध्या भागात पुरस्कार देणारे, दिग्दर्शक श्री. .... !
त्यांनी म्हटलेलं "अभिनंदन!" त्याला आत्ताही ऐकु आलं. "आसंच काम करत राहा~" म्हटले होते.
आरशातल्या त्यांच्याकडे बघुन "धन्यवाद!" तो बोलला आणि हसला.
प्रत्यक्ष समारंभात तीन-चार क्षणच मिळाले असतील पण आता मात्र मिनीटभर तो तिथे उभा राहिला.
"सर, तुमची भुमिका खरेच छान झाली होती. काय हॅण्डसम दिसला आहात!" असं कितीतरी जण, आणि किती जणींनी म्हटलेलं त्याला आठवलं.
चेहेर्‍यावर परत हसु आलं. तो परत उठुन उभा राहिला. आरशात बघत राहिला. बसावेसे वाटेचना.
त्याने डीम लाईट सुरु केला आणि मोठा लाईट बंद करुन आरशात स्वतःला न्ह्याहाळु लागला.
त्या अंधुक निळ्या प्रकाशात, त्याला गालावरची एक सुरकुती दिसली. हसल्यावर अजुनच गडद होणारी!
क्षणात त्यांचं हसु मावळलं. चेहेरा सरळ झाला.
कारण ती सुरकुती एकटी नव्हतीच! जोडीला अजुन दोनेक तरी दिसल्याच! रोज मेकअपच्या जोरावर नाहीशा होत पण आत्ता मात्र त्याने पटकन मोठा लाईट लावला. त्या उजेडात त्या सुरकुत्या कुठल्या कुठे नाहीशा झाल्या. तो सुखावला. हसला.
पण परत जाणीव झालीच सत्याची. डीम लाईटच खरा वाटला. जवळचा वाटला.
विरळ होत चाललेले केस. त्यांचा रंगही चंदेरी होऊ लागला आहे.
आता कुठे कामाची सुरुवात आहे आणि ... इथे ह्या क्षेत्रात असेल, तर सुंदर-रुबाबदार दिसणं फार महत्वाचं.
आता त्या डीम लाईटची त्याला भिती वाटु लागली. परत तो मोठा लाईट खरा समजावासा वाटला.
आरशात बघताना डोळे हळुहळु ओलसर होऊन गेले.
"मी असल्या कोत्या मनाचा नाही खरा. " त्याच्या मनात आलं. " पण मनात येणार्‍या विचारांना कसं थांबवु? "
"देवा. आज सगळं दिलंस! माझ्या इतक्या वर्षांच्या कष्टाचं फळ मिळालंय!"
माफ कर देवा, पण आत्ता क्षणभर वाटलंच ते सांगतो. प्रामाणिकपणे..
"मी पहिल्या दिवसापासुन असेच कष्टाने काम करतो आहे.
पूर्वीचा रुबाब आता तितकासा नाही राहिला त्यामुळे आता आणतो ते आवसान. आत्ताच्या समारंभातही तेच होतं, लोकांना भावलं पण बहुधा..
आज वयाच्या एकोणचाळीसाव्या वर्षी हे सगळं मिळायला लागलं आहे. आता कुठे सगळं सुरु होतंय.
हेच सारं अजुन थोडंसं आधी झालं असतं तर...
वाढत्या वयाच्या काही खुणा चेहेर्‍यावर दिसल्या आणि तो थोडासा खिन्न झाला.
आरशात पहात पुटपुटला, " देवा.. थोडा उशीर झाला का रे देवा!!! "