उदीत नारायण

'सवय' हा जो काही प्रकार असतो, त्याच्यापुढे काहीही बोलता येत नाही. सवयीचा लाम असणं चांगलं समजलं जात नाहीच, पण ती सोडणं किती अवघड असतं हे ज्याचं जळतं त्यालाच...

'तो' खरं सांगायचं तर शास्त्रीय कळपात वगैरे जाऊ पहात नाही. "त्यानं जाऊही नये!" असं आमचे मा. भाऊसाहेब (कानाला हात) म्हणतात. त्यांच्याच शब्दात सांगायचं झालं तर, "अरेऽ! त्याला आणि सोनू निगमला शेजारी शेजारी उभं करून गाणं म्हणायला सांगा! सोनू निगमचं कसं आहे, की त्याला कसलंही गाणं द्या, जमतं. आता, अगदी शंकर महादेवनपुढं उभं केलं तर मग अवघड होईल कदाचित. पण आहे. तयारी आहे!" भाऊसाहेब विषय सोडून सोनू निगमवर जातात.

'त्याला' क्रिटीसाईज करण्याच्या अशा शेकडो वेळा आठवतात. पण रूमवर टाईमपास करत बसलं असताना समजा कधी भाऊसाहेबांना "गाणं लाव रे" म्हणावं तर भाऊसाहेब त्याचंच (आणि तेच!) गाणं लावणार, "चाहे तुम कुछ ना कहोऽ!" मग प्रेक्षकांकडं बघणार. प्रेक्षकांमधले मी आणि बज्याशेठ एकमेकांकडं बघून हसतोय, तोवर बरमुडा आणि बनियनमधले भाऊसाहेब आपणच हसून, उभे राहतात. आम्ही "भाऊसाहेब स्टॅच्यूऽ!" केल्यासारखं आपणहून भाऊसाहेब स्टॅच्यू! डोळे मिटून 'जतिन ललितच्या' संगीताला दाद देत गिरकी घेतात आणि योग्य वेळी स्वतःच गाणं सुरू करतात, "पहला नशाऽ पहला खुमाऽऽऽऽऽर!" "व्वा!" म्हणत परत गादीवर...

काही काही गोष्टी आपण इतक्यांदा करतो, की मग त्या मोजायचं सोडून द्यावंसं वाटतं. उदाहरणार्थ सकाळी लवकर उठून पळायला जाणे, नॉनव्हेज कमी खाणे, विशिष्ट साईटवर अ‍ॅडिक्ट झाल्यासारखा टीपी न करणे वगैरे. मोजायच्या सोडून दिलेल्या अशा हजारो गोष्टी आहेत, पण 'उदीत नारायणाची' आम्ही इतकी चेष्टा केलीये, की ती मोजणं केव्हाच सोडून दिलं आहे. मी काही 'मनोरंजनाचे व्रत' वगैरे घेतले नसल्याने ह्या नारायणाचे वय, उंची, लहानपणी त्याला काय म्हणत, मोठेपणी त्याने गुपचुप द्वितीय लग्न केले की नाही वगैरे त्याच्या बाललीला मला ठाऊक नाहीत. आपल्या मनिषाचा तो गाववाला आहे, साधा माणूस आहे, आणि गळा गातेला आहे एवढंच ऐकून माहिती आहे.

पण बाकी कसाही असो, त्याच्या आवाजाबद्दल बोलायचं, तर "पापा कहते थे बडा नाम करेगा" पासून लेकाचा जो गातोय, त्याला तोड नाही. झालीस बहु, होशील सासू पण ह्यासम हाच. 'बदल ही एकमेव कायम असलेली गोष्ट आहे' वगैरे गटार गोष्टी ज्यांना नकोशा होतात, त्यांना ह्यामागचा दर्द समजेल. लहानपणापासून आमच्या कानांवर जी गाणी आदळली, ती ह्याचीच! माझंही आवडतेष्ट गाणं कोणतं असेल, तर ते म्हणजे स्लो मोशनमधलं 'पहला नशा'! कितीही वेळा ऐकलं तरी बोर न होणारं हे गाणं विशिष्ट ठिकाणी इतक्या उंचीवर पोहोचतं ...

माणूस जल्माला येतो. लहानाचा मोठा होऊ लागतो. क्रिकेट/भांडीकुंडी खेळू लागतो. दूरदर्शन पाहू लागतो. चित्रपट पाहू लागतो आणि नारायणगाणी ऐकू लागतो. ऐंशीच्या दशकात जन्मलेल्या माणसांसाठी काही प्रमाणात असंच झालं असावं. पंजाबी जेवणाची आपल्याकडे सुरुवात झाली, तशी हॉटेलात १००-१०० प्रकारच्या पंजाबी भाज्या मिळू लागल्या. पण साधारण हॉटेलात तरी, नीट बघितलं तर ग्रेव्ही तीच, भाज्या जरा इकडच्या तिकडे. नारायणाच्या गळ्याचं तरी त्या ग्रेव्ह्यांपेक्षा काय वेगळं आहे? सोबतीला भाज्यांच्या जागी शब्द. भाज्या कच्च्याबिच्च्या असतील, नाहीतर शिळ्याबिळ्या असतील. ग्रेव्ही बरी असेल तर कसलीही भाजी गुमान रोटी किंवा नानबरोबर खाऊन टाकावी! मग हॉटेल देशात असो, स्वित्झर्लंडला असो किंवा आणखी कुणीकडे. वाढपी शाहरूख, सलमान असो वा आमिर, नारायण ग्रेव्ही असली की गाणं हिट्ट!

"""  चुडी बजी है कहीं दूर छन छन छन छन ...
कंगना बजा है कहीं दूर खन खन खन खन...
ये तेरा कजरा, ये तेरा गजरा...
लूटादू आज इसपे तन मन धन... "

'गुंडा'बद्दल म्हटलं जातं, "तो इतका वाईट आहे, की तो लय भारी आहे!" उदीत नारायणचं मात्र असं नाही. आपल्या मर्यादा त्याला माहित आहेत का नाहीत हे त्यालाच माहित. त्यातून इंटरनेटच्या जमान्यात काहीही लपून राहत नाही. त्यामुळं साहेबांच्या "सर सर सर सर सर!" बद्दल सोनू निगमने सांगितलेले किस्से आणि त्यानं केलेल्या मिमिक्र्या पहाणीय! पण बाकी काहीही असो, दिलेलं गाणं हसतमुखाने आणि गोड गळ्याने (नाकाने नव्हे!) म्हणून टाकायचं एवढंच काम वीसेक वर्षं ह्यानं केलं.. वाढपी आणि स्वैंपाकिणबाईही चांगल्या मिळाल्या तेव्हा तर गाण्याची लज्जत फारच वाढली. पिक्चर भले पडला असेल, गाणी चालायचीच.

परवा सावन.कॉम वर ऑनलाईन गाणी ऐकत होतो. हल्ली पदार्थ ओळखूच येईना झालेत त्यामुळे रॅण्डम गाणी चालू होती. अचानक 'राधा राधा' वाजू लागलं. भट्ट पोरगी आणि तिचे भाऊ नाचत-गात होते. गायक विशेष ओळखू येत नव्हते त्यामुळं दुर्लक्ष सुरु होतं. मधेच ऐकू आलं, "डफलीवाले, डफली बजा... मै नाचू तू नचाऽ!" हे काय म्हणून ऐकू लागलो, आणि पुढचे शब्द ऐकू येताच नकळत चेहेर्‍यावर हसू उमटलं! "राधा तेरी चुनरी, ओ राधा तेरा छल्लाऽ " जोहरांच्या भंगार हॉटेलातली रिमीक्स डीश फालतूच होती बहुतेक, पण एक इन्ग्रीडीयण्ट ओळखीचा वाटला. मी गाणं रिव्हाईंड केलं आणि परत साहेबांची वाट बघत घराकडे चालू लागलो. "डफलीवाले, डफली बजा... मै नाचू तू नचाऽ!" चार वर्षांपूर्वीचा भाऊसाहेब, बज्याशेठ भेटले. गळ्यात गळे टाकून आम्ही रूमकडे चालू लागलो. उदीत नारायण गाऊ लागला, "राधा तेरी चुनरी, ओ राधा तेरा छल्ला, ओ राधा तेरी नटखट नजरीयाऽऽऽ"

थर्डक्लास लिरीक्स असूदेत. येडा बावळट असूदेत. शास्त्रीय वगैरे न येऊदेत. पण गोडच गळ्याने गाणारा उदीत अजून गायलाच हवा. बदल नको वाटतात. मलाही विश्वास बसत नाहीये की हे मी म्हणतोय. पण काय करायचं? सवयच झालीये...


@ साभार विकिपीडिया

बापरे! सहज विकिपीडियावर बघितलं तर... पद्मश्री!

http://en.wikipedia.org/wiki/Udit_Narayan

|| नारायण नारायण ||