आयला ऑरकुट तू पण???

आयला ऑरकुट तू पण???


भावा, तू पण लायकी काडलास बग....



"च्या~ माली~ धलुन धूम फटैक~~~"

इझु द्वीपकल्प सहल _ (भाग _ डोमेन नासाय)

सालाबादप्रमाणे यंदाच्या "गोल्डन वीक"लाही कुठे तरी "लय भारी ठिकाणी जायचच" असं ठरवलं होतं.

नियमाप्रमाणे कोणीही पुढाकार न घेतल्याने, दोन दिवस आधी सगळे जागे झाले...

कोणालाही मत नं विचारल्यामुळे, कुठे जायचं यात फार दुमत नव्हतं...
"इझु द्वीप" / "इझु द्वीपकल्प" असे दोन पर्याय होते.. यापैकी काही लोकांनी द्वीप पाहिला असल्याने ते रद्द झालं, आणि "इझु द्वीपकल्प" चं भाग्य उजळलं...

परत मग ती फोना फोनी,
परत-परत मग तेच नकार,
नाही लग्नाची भानगड काही,
हवी रहायला जागा यार...

दोन दिवस रहायचं आहे,
मांसाहारी जेवण नको आहे,
भाडं एवढं कसलं यार?
हवी सोस्तात जागा यार...

सरतेशेवटी "सोस्तात" अशी एक जागा "भेटली" आणि आम्ही दुसरया दिवशी सकाळी सकाळी ७.३० ला टोकियो स्टेशनवरून "कुच" करायचं ठरवलं...

सकाळी ७ ला "झंडू बाबाचा" फोन आला, आणि तो वेळेवर ८.१५ ला पोहोचेल हेही समजलं... वयाने सगळ्यात मोठा, "जीतू भाई" सगळ्यात आधी पोहोचला होता... त्याने तिकिटांची चौकशी वगैरे करून ठेवली असल्याने आम्हाला विशेष त्रास पडला नाही...

तब्बल तिन दिवस वापरता येइल असा "ओदोरीको पास" विकत घेताना, दोनच दिवस वापरता येणार म्हणुन थोडंसं वाईट वाटलंच, पण काय करणार? "रहायला जागाच नव्हती ना यार?"

१. मस्त पैकी उन पडलं आहे!
२. अजुन ५ दिवस सुट्टी आहे!
३. आपण मस्तपैकी समुद्रावर जायचं आहे!

मग काय?
"क्या बात है~~~!", "पल्लवी जोशी"चं ब्रीदवाक्य आठवलं...

टोकियो सोडताना, "शुद्ध शाकाहारी जीतू भाई आणि "परुभाई" ने नाश्ता काय करावा?" यावरून मतभेद निर्माण झाले... पूर्वी कधी तरी "कोंबडी-पान" केलेल्या "परूभाई" ने जास्त नाटकं नं करता "अंडं सॅन्डवीच" खावं असा आग्रह चालू होता.. तो मान्य झाला.
मुख्य प्रश्न जितु भाईचा होता... शेवटी त्याला "वेज-सलाड" घ्यायला लावलं..
तोंड लयच वाकडं करून साहेबांनी त्यातही "अन्डे/मांस आहे का हो?" असं दुकानदारिणीला विचारून शेवटी आमच्या शिव्याच खाल्या..

"नाश्ता छान झाला... वाह! आता आपली ट्रिप पण मस्त होणार!"
"चांगलं बोललं की चांगलं होतं!", असं कुठलं तरी पुस्तक वाचलेला ......

कोण ? कोणीतरी म्हणलं... पहाटे ६ ला उठलेलो असल्याने, पोटात मस्त नाश्ता गेल्यावर मला तर बाबा झोप आवरत नव्हती..

२.५ तास प्रवास, आणि मग "इझु द्वीपकल्प!"... क्रिस्टल क्लिअर पाण्याचे बीच.... वाह!
कोण ते "बाड-बाड-बाड"???... माझी पण झोप उडवली...

टोकियो पासून दूर जाताना झाडी वाढलेली सहज लक्षात येते...
प्लाटफॉर्मवरची वेंडिंग मशीन्स ची संख्या पण कमी होत गेली....
आणि आता आपण "इनाका" मधे जाणार हे दिसू लागलं... (इनाका:- खेडं)

प्रवास चालु होता.... १२ वाजत आले होते... "कधी येणार??" कोण तरी म्हणलं..
"येइल हाँ... बाहेर बघ, झाडं कशी उलटी पळतायत ते?"

तेवढ्यात जीतू भाई ओरडला, "भावा, उसामी!"
त्याला आमचं स्टेशन दिसलं होतं : -उसामी!"

आम्ही पाच जण तिथे उतरताना सगळ्या जपान्यान्नी "डोळे मोठे करून" आमच्याकडे पाहिलं...

"कारण आपण लय भारी आहे रे !", डोळा मारत बाता म्हणाला...

स्टेशन मधून बाहेर आलो... बाहेर फ़क्त एक काळ कुत्रं होतं.
आम्ही एकमेकांकडे बघितलं.. आम्ही म्हणजे आम्ही मित्रांनी...
लय वैताग आला... "ट्रिप वाया" टाइपचे सगळयांचे चेहेरे झाले..


स्टेशनमधून चालत बाहेर जाउ लागलो. आता हॉटेल शोधायचं होतं..
5 मिनिटं चाललो असु, अचानक "गाइज, जवळंच समुद्र आहे!", बाता ए के ए शरलॉक बोलला...
समुद्र दिसला.... "बेष्ट!" "पण बीच अगदीच टिंब टिंब आहे रे..", झन्डु ओरडला...

"तरीच मगाशी जापानी लोकांनी डोळे मोठे केले होते...", परु भाई बोलला....

"आयला.. खरंच.. गोमेन नासाय", मी म्हणालो... उतरायला ही जागा मीच फायनल केली होती...
(गोमेन नासाय:- माफी असावी..)
अरे कसलं "डोमेन नासाय" चायला? बघू, चल... झन्डु म्हणाला..

"तुम्ही उभे आहात, तिथून पाचशे मीटर वर हॉटेल आहे, तिथे या...." हॉटेलच्या मालकांनी सांगितलं...
आणि हॉटेलचा शोध चालू झाला..
चालतोय, चालतोय. हॉटेल काही येईना..
परत फोन..
"आयला! फार पुढे गेलात राव...", मालक.
परत चाललो उलट्या दिशेला...

फोन केला, तिथून ५० पावलांवर होटल होतं....

मालकाला शिव्या घालत, होटल च्या पायर्या चढू लागलो...

बर्यापैकी होटल होतं...

"आता जेवून झोपायचं, आणि संध्याकाळी बीच वर फिरून येऊ...

रात्रि जेवून झोपू, आणि सकाळी सकाळी चेक आउट करू....

उद्याचा दिवस पुढे जाता येइल, "पास" दाखवत परु भाई म्हणाला...

मी :- "डोमेन नासाय

सहज म्हणुन मालकाला विचारलं, "इथे टेनिस कोर्ट आहे का?"

"आहे की!" ३० मिनिट्स, "बाय कार "

बोम्बला...

"मी सोडतो की", मालक म्हणाला.. तुमच्या रैकेट्स कुठायत?

बोम्बला...

"एनी वे, मी देतो की..." असं म्हणेल वाटलं, पण व्यर्थ....

साहेबांनी गाडीतून कोर्ट पर्यंत नेलं...

एका अतिशय म्हातार्या बाईने दार उघडलं ...

कोर्ट? मिळेल...

राकेट? मिळेल...

मग काय? आज्जीबाईना नमस्कार करून(6000 yen) जोरदार टेनिस खेळायला सुरु केलं...

(क्रमशः)